शेंग्याची टरफलं, व्हिक्टोरिया राणी आणि चिल्लर पार्टी

सलग सुट्ट्या आल्यामुळे आणि त्यात मी नीट प्लॅन न केल्याने सोमवारी सकाळी परतीचं रिजर्वेशन फुलपाखरांच्या इंद्रायणीऐवजी पेंगाळात आलेल्या 'भुसावळ-पुणे' चं करावं लागलं. साहजिकच, आज लिखाण अवघड होणार होतं.

१५ मिनिटे उशीरा का होईना, गाडी आली, भरून आली. वन-थर्ड प्रोबॅब्लीटीवर IRCTC शी झगडत मिळवलेली खिडकीतली जागा त्या पेंगाळलेल्या पोरीनं सहज बळकावली आणि मला 'वाटेल ती वस्तू कसल्याही परिस्थितीत कशी विकावी' ह्याचे धडे घ्यायला बाहेरच्या सीटवर सोडलं.  'Adjustment' हा मुळातच आपला स्वभाव. आज मात्र लिहूनच वेळ काढावा लागणार होता.

एका कुपेमध्ये १२ पैकी ५ लहान पिल्लं असल्यावर लिहिणं तसंही अवघडच होतं. एरवी असं काही नशीबी आल्यावर खिडकीतले डोंगर मला सोबत करतात. आजतर त्यांचीही साथ नव्हती. थंडी असल्यानं व्हिक्टोरिया राणीनं सगळ्या खिडक्या लावून घेतल्या. बंद खिडक्या आणि लहान मुलं म्हणजे 'Fire in the hole'. जो काय खो-खो आणि जी काय जुगलबंदी सुरु झाली, सांगायची सोय नाही, त्यांच्या कंठप्रतापापुढे माझ्या हेडफोननंदेखील शरणागती पत्करली.

एव्हाना, निद्रासनात असलेली थोर मंडळी व्याघ्रासनात गेली होती, त्यांची वेगळी जुगलबंदी.

चॅट करणं आणि लिहिणं ह्यात कसली तफावत आहे, ह्याचं उत्तम लक्षण म्हणजे नजर! लिहिणाऱ्याची नजर काहीतरी शोधत असते, आणि ते मिळतंच.

आता ह्या समोरच्या महारथीचंच पाहा. (अरे, वाईट बुद्धीला आवर घाला, काय पाहायचंय ते पुढे आहे, ‘ता’ वरून ताकभात नको). हा, तर महारथी जागे झाले, त्यातल्या-त्यात जरा सॉफिस्टिकेटेड वाटलेले, पण ते क्षणभंगूर ठरलं. भेळ पोटात आणि कागदाचा बोळा खिडकीतून बाहेर! सगळी अक्कल बाहेर आली १० रुपयाच्या भेळीत.

इथं 9 o'clock ला व्हिक्टोरिया राणी अजून झोपेत. 2 o'clock ला एक ढोकळा-फाफडा पक्षी. पक्षी कोणत्या अर्थानं म्हणालो ते तुमचं तुम्ही ठरवा. तर, हा पक्षी मांडीवरल्या बॅगवर डोकं ठेवून झोपी गेला, ठीक. हळूहळू पार वज्रासन! तिथं 3 o'clock ला बसलेल्या काकांची पार फजिती ना भौ.

स्टेशन आलं, काही पोरं 'ही पोरी साजूक तुपातली, हिला म्हावऱ्याचा लागलाय नाद' गाणं वाजवत गाडीत चढली. पनवेलला पोहोचलो होतो ह्यात काही शंकाच नाही. पर्सनल गॅडजेट्सवर वाजणारी गाणी सार्वजनिक नसावीत हे लोकांना कधी कळणार? गाणी वाजवत दारात उभं राहून सिगारेटी फुंकणाऱ्या त्या पोरांना मनात शिव्यांची बाराखडी ऐकवत असताना म पाशी पोहोचलोच होतो, इतक्यात पायाखाली काहीतरी हालचाल झाली. सीटखाली उंदीर असण्यात काही गैर नाही, पण लहान लेकरू निघावं हे मला जरा नवीनच. ते जस-जसं बाहेर आलं, तस-तसं 12 o'clock बसलेल्या दादाच्या चेहऱ्यावर १२ वाजले. सैतान झोपेतनं उठावा असं काहीसं तोंड झालं. माझ्यासाठी तो वॉर्निंग शॉट होता. आपसुकच माझ्या मुजीक प्लेयरच्या इक्विलायझर आणि प्री-अँपचा gain वाढवण्यात आला. प्लेलिस्टवर शाहीद परवेझ आले आणि मग डोक्यात बाकी काहीच नाही.

कम्युटचं रूपांतर प्रवासात झालं होतं.